Οι θυσίες που πιάνουν τόπο

«Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό παρά οι θυσίες» (Γιούνκερ). «Αν υπήρχε μια ευκολότερη οδός εξόδου από την κρίση θα την είχαμε πάρει, αλλά δεν υπάρχει» (Μπαρόζο). Η τελευταία ομοβροντία δηλώσεων των Κοινοτικών αξιωματούχων δεν αποσκοπεί απλά να υπερασπιστεί τον (ευρω)μονόδρομο της στρατηγικής των μονοπωλίων, αλλά κυρίως θέλουν να συνηθίσει ο λαός στην ιδέα ότι οι θυσίες θα είναι και ατέλειωτες και αναπόφευκτες. Επιδιώκουν δηλαδή με αυτή την επίδειξη αδιαλλαξίας και πυγμής να πλήξουν τους αγώνες του λαού, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Σε άμεση συνεργασία και συντονισμό με την κυβέρνηση οι αξιωματούχοι της ΕΕ καλλιεργούν ένα κλίμα μοιρολατρίας και υποταγής, ταυτόχρονα βέβαια με τους διαρκείς εκβιασμούς και την τρομοκρατία της «επόμενης δόσης» και της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Παριστάνουν τάχα ότι δείχνουν κατανόηση στα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός - «με επηρεάζουν και με συγκινούν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα», δήλωσε υποκριτικά ο Ζ. Κ. Γιούνκερ - σπεύδοντας ταυτόχρονα να ξεκόψουν κάθετα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Πράγματι, στο καθεστώς των ευρωμονοπωλίων και στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος, μόνο νέα δεινά και απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση είναι το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζουν στο λαό. Η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει με έντονο τρόπο αυτή την αλήθεια και «βοηθάει» να συνειδητοποιηθεί από ευρύτερα λαϊκά στρώματα πως η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος είναι αυτή που περνάει από την αποδέσμευση από την ΕΕ και η λαϊκή εξουσία. Οι θυσίες του λαού σε αυτή την κατεύθυνση και αξίζουν και πιάνουν τόπο.