Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Τα τρισ. της πλουτοκρατίας

Στα τέλη του 2008 και ενώ η οικονομική κρίση είχε προσλάβει διεθνείς διαστάσεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση προχωρεί σε μία άνευ προηγουμένου στήριξη των τραπεζικών μονοπωλιακών ομίλων, χορηγώντας τους κρατικά κεφάλαια ύψους 2 τρισ. ευρώ! Σε χρόνο ρεκόρ, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς ως μηχανισμούς στήριξής τους προκειμένου να μην καταρρεύσουν. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η κυβέρνηση της ΝΔ συμμετείχε στη... σταυροφορία διάσωσης του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου, με 28 δισ. ευρώ. Αυτές οι ενέργειες σε συνδυασμό με τη διαχρονική πολύμορφη κρατική ενίσχυση του κεφαλαίου, τις φοροαπαλλαγές του, δημιούργησαν μία τεράστια αιμορραγία στους κρατικούς προϋπολογισμούς, που οδήγησε τα δημόσια ελλείμματα και χρέη στα ύψη. Περισσότερες από 10 χώρες της Ευρωζώνης εμφάνισαν το 2009 δημοσιονομικό έλλειμμα υψηλότερο του 10% του ΑΕΠ, ενώ σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ το δημόσιο χρέος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως το 2012 θα αυξηθεί κατά 20 μονάδες!

Και ενώ τα τραπεζικά μονοπώλια, χάρη στις τεραστίων διαστάσεων κρατικομονοπωλιακές παρεμβάσεις, μας πετάνε σήμερα κατάμουτρα τα αποτελέσματα των κερδοφόρων ισολογισμών τους, οι ζημίες τρισεκατομμυρίων ευρώ, που μεταφέρθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς, οδήγησαν σε δημοσιονομική εκτροπή. Και εδώ αρχίζει η δεύτερη πράξη του δράματος, με τις επιθέσεις του «κερδοσκοπικού» κεφαλαίου -πρώτα στην Ελλάδα, ενώ ακολουθούν Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και πιθανόν Γαλλία- οι οποίες οδήγησαν στην εκτόξευση των σπρεντς... Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, τα οποία είναι απότοκα της καπιταλιστικής κρίσης και των νόμων κίνησης του πλεονάζοντος χρηματιστικού κεφαλαίου, η αστική τάξη και τα κόμματά της, για να σωθούν, συναποφάσισαν με την τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, μέσω της υπογραφής της επαίσχυντης συμφωνίας, να πληρώσει ο λαός.

Η ίδια «αρρώστια» εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες. Υπό τα νέα αυτά δεδομένα, στο έκτακτο ΕΚΟΦΙΝ, την προηγούμενη Κυριακή, αποφάσισαν τη δημιουργία μηχανισμού με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ για τη «στήριξη» χωρών που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα. Το ταμείο θα διαθέτει κεφάλαια 720 δισ. ευρώ και θα χορηγεί δάνεια - με τοκογλυφικούς όρους- στις χώρες που απευθύνονται σ' αυτό, με σκοπό να αποπληρώσουν τους πιστωτές τους, δηλαδή τις τράπεζες. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός στήθηκε για να διασωθεί-για δεύτερη φορά-το τραπεζικό κεφάλαιο, καθώς μία πιθανή χρεοκοπία μιας χώρας θα είχε αποτέλεσμα οι πιστώτριες τράπεζες να χάσουν τα κεφάλαια που είχαν δανείσει.

Είναι εμφανές ότι το παιγνίδι με τα τρισ. ευρώ παίζεται στις πλάτες των λαών. Τη μία φορά, για να διασώσουν τις τράπεζες από την οικονομική κρίση. Την άλλη φορά, επειδή, λόγω των δημοσιονομικών ανισορροπιών και της ενδεχόμενης χρεοκοπίας κρατών της ΕΕ, οι τράπεζες θα έχαναν εκατοντάδες δισ. ευρώ. Και ταυτόχρονα συνεχίζουν εντατικά να παίρνουν αντεργατικά μέτρα για να κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες. Και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι κινήσεις αυτές θα οδηγήσουν σε νέα βαθύτερη και περισσότερο οδυνηρή κρίση.

Το ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλιστικό σύστημα, για να επιζήσει, απαιτεί μεγαλύτερες στερήσεις και εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων. Από την ίδια τη δυναμική των γεγονότων προβάλλει, με στοιχείο αναγκαιότητας, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ. Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, κοινωνικός και εργατικός έλεγχος, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Το μέλλον των εργαζόμενων λαών βρίσκεται στο νέο κόσμο, το σοσιαλιστικό.

Πού το πάνε;... (συνέχεια)


 

Οταν πριν από ένα χρόνο ο Καραμανλής έκλεισε τη Βουλή δέκα μέρες νωρίτερα για να κρυφτούν οι πομπές της ΝΔ στα σκάνδαλα, ξεσηκώθηκε σάλος (ορθά!), καταγγέλθηκε «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» (ορθά!), επί βδομάδες το θέμα ήταν πρώτο σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων (ορθά!), σχολιαστές, αναλυτές και τηλεπαραθυρόβιοι «τραβούσαν τα μαλλιά τους» (ορθότατα!).

Τώρα, προχτές, το ΠΑΣΟΚ έφερε μια τροπολογία με την οποία καταργεί τη Βουλή όχι για 10 ή 20 μέρες, αλλά στο διηνεκές!

Στο διηνεκές, κάθε διακανονισμός, συμφωνία, σύμβαση της Ελλάδας με ξένα κέντρα, δε χρειάζεται έστω και αυτήν την τυπική κύρωση από το Κοινοβούλιο, το οποίο απλώς «θα ενημερώνεται»!

Αυτή είναι η «δημοκρατικότητα» του Παπανδρέου και του υπουργού του επί των Οικονομικών.

Πρόκειται για κίνηση πρωτοφανή, για πράξη επαίσχυντη, για ενέργεια εξωφρενική που κονιορτοποιεί κάθε έννοια στοιχειώδους αστικοδημοκρατικής νομιμότητας.

Ρωτάμε:

Πώς εξηγείται, όσοι επί Καραμανλή «διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους» (των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ μηδέ εξαιρουμένων), τώρα να το έχουν βουλώσει;

Πώς εξηγείται μια τέτοια πράξη, μέσα σε ένα 24ωρο, να υποβιβάζεται σε 18η είδηση και στην πορεία να «εξαφανίζεται»;

Πώς εξηγείται οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τηλε-ανακριτές που κόπτονται για τη «νομιμότητα» των απεργιών και των λαϊκών κινητοποιήσεων να μη βγάζουν άχνα για μια τόσο έκδηλα πραξικοπηματική εξέλιξη;

Θα λάβουμε κάποια απάντηση;

`Η μήπως το συγκεκριμένο θέμα υπερβαίνει τις αρμοδιότητες των ανωτέρω «δημοκρατών» και πρόκειται για ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί απευθείας στα «αφεντικά» (τους);..

Ριζοσπάστης 11 Μάη 2010

Πού το πάνε;...

Ο ένας (Τέλλογλου) εισηγείται την «αναστολή διατάξεων του Συντάγματος».

Ο άλλος (Καρατζαφέρης) εισάγει εντός της Βουλής την προβοκάτσια που επιχειρήθηκε να στηθεί κατά του ΠΑΜΕ στον Αγνωστο Στρατιώτη.

Ο τρίτος (Μπίστης, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ) επιχειρεί με ελεεινό τρόπο να διασυνδέσει τους δολοφόνους, τους κουκουλοφόρους, τους «γνωστούς - άγνωστους» του συστήματος, που έδρασαν στις 5 του Μάη, με το ΚΚΕ!

Μια στρατιά φερέφωνων του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου λειτουργούν σαν νεκραναστημένοι ασφαλίτες της χούντας που καλούν τους κομμουνιστές να προβούν σε δήλωση υποταγής υπό το πρόσχημα του «σεβασμού του Συντάγματος»!

Αλήθεια, πού το πάνε;...

Την Κυριακή, το «Βήμα» έφτασε, διά του εκδότη του, Σταύρου Ψυχάρη, να συστήσει στους κομμουνιστές να «σέβονται το ισχύον Πολίτευμα», να μην «κινούνται εκτός των ορίων της νομιμότητας», να περιοριστούν σε δευτερεύουσες πλευρές και όχι σε θεμελιώδεις διατάξεις «όσοι μιλούν για αλλαγή του Συντάγματος», για να καταλήξει ότι όσοι ζουν με τα «φαντάσματα του Λένιν» μπορεί να βρεθούν σε εποχές όπου βασίλευαν οι «σκιές του τσάρου»!

Ηταν, μάλιστα, τέτοια η απειλητική του «έξαψη» που υπέπεσε στην ιστορική αβλεψία να μη δει, σε συνθήκες Λένιν και τσάρου, πού έγειρε η πλάστιγγα...

Ας ξεκαθαρίσουμε δυο - τρία πράγματα:

Πρώτον, αν τα Συντάγματα δεν άλλαζαν, τότε θα είχαμε ακόμα το Σύνταγμα της Επιδαύρου, ή εκείνο του Αστρους, ή το άλλο της Τροιζήνας.

Δεύτερον, το Σύνταγμα, το κάθε Σύνταγμα, όπως τονίζουν αυθεντικότεροι του Ψυχάρη συνταγματολόγοι (Μάνεσης, Τσάτσος, κ.ά.) είναι η αντανάκλαση σε μορφή υπέρτατου νόμου της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας, σε δοσμένη ιστορική περίοδο.

Προφανώς αν και όταν αλλάζουν οι κοινωνίες, αλλάζουν και τα Συντάγματα. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δύο αιώνες ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους το Σύνταγμα έχει αλλάξει πάνω από μια ντουζίνα φορές.

Τρίτον, αν μιλώντας για «σεβασμό» ζητούν από το ΚΚΕ δήλωση υποταγής και πίστης στην «ορθότητα», στην «αιωνιότητα», στο «αμετάβλητο» των κοινωνιών και στο συνακόλουθο «αλάθητο του Πάπα-Σύνταγμα», αυταπατώνται. Αν, αντίθετα, ενδιαφέρονται να μάθουν αν το ΚΚΕ αναγνωρίζει, βλέπει και αντιλαμβάνεται ότι το Σύνταγμα (κάθε Σύνταγμα) είναι, όπως σημειώθηκε πριν, η αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας στη δοσμένη περίοδο, αυτό είναι πρόδηλο.

Προφανώς, δε ζητούν το δεύτερο. Ζητούν τη δήλωση παραίτησης του ΚΚΕ από την άποψή του ότι χρειάζεται αλλαγή αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυταπατώνται διπλά...


 

Τέταρτον, σε αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία, υπό οποιαδήποτε συντακτική της αποτύπωση και υπό οποιαδήποτε πολιτική της έκφραση, η μόνη «θεμελιώδης», «μη αναθεωρητέα», «αναπαλλοτρίωτη» και «αιώνια» διάταξη είναι εκείνη περί της «λαϊκής κυριαρχίας».

Και τώρα ρωτάμε εμείς: Η επίκληση της «λαϊκής κυριαρχίας» είναι από μέρους τους τυπική ή ουσιαστική; Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι την επικαλούνται τυπικά. Και γι' αυτό καταψήφισε το Σύνταγμα, ως δικαιούται (ή μήπως «απαγορεύεται»;).

Ρωτάμε: Εφόσον η λαϊκή δημοκρατική πλειοψηφία - όπως ακριβώς επιδιώκει το ΚΚΕ - κάνοντας χρήση όλων των πολιτικών ελευθεριών που έχει κατακτήσει με τους πολύχρονους αγώνες της, αποφανθεί ότι θέλει να ζήσει με αυτόν ή εκείνον τον υπέρτατο νόμο, οι «συνταγματολόγοι» μας τι θα κάνουν; Θα σεβαστούν τη λαϊκή κυριαρχία; Ναι ή όχι;

Οι αυτόκλητοι «συνταγματολόγοι» ουδόλως κόπτονται για το Σύνταγμα.

Απόδειξη:

α) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα εκείνους που δημιουργούν 1 εκατομμύριο ανέργους, όταν το Σύνταγμα μιλά για «εργασία για όλους».

β) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα-αντίθετα τους χειροκροτούν - εκείνους που μιλούν για «περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας», όταν το Σύνταγμα επιτάσσει την εθνική κυριαρχία.

γ) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα - αντίθετα τους υποστηρίζουν - εκείνους που μιλούν για «κηδεμονία», ενώ το Σύνταγμα υπαγορεύει άσκηση εξουσίας από την εκλεγμένη κυβέρνηση.

δ) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα - αντίθετα τους διαφημίζουν - εκείνους που μιλούν για υπαγωγή του λαού σε «επιτήρηση», ενώ το Σύνταγμα κάνει λόγο για λαϊκή κυριαρχία.

Είναι πασίδηλο:

Οι επίδοξοι «συνταγματολόγοι» εκείνο που επιδιώκουν είναι να λειτουργήσουν σαν κοινοβουλευτικοί «συνταγματάρχες», την ώρα που κάνουν κουρελόχαρτο ένα Σύνταγμα που υποτίθεται ότι το «υπηρετούν» ενώ το «καταλύουν».

ΥΓ (1): Το «Συμβούλιο του Στέμματος» του Συντάγματος του '52, το «Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών», όπως αναθεωρήθηκε στο άρθρο 39 του Συντάγματος του 1975, είναι το ίδιο άρθρο που στην αναθεώρηση του 1986 ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ!

ΥΓ (2): Είναι το «Βήμα» του Ψυχάρη, στις 3 του Μάη 1967 - δέκα μέρες μετά το Απριλιανό πραξικόπημα - που σε κύριο άρθρο της πρώτης σελίδας του, πανηγύριζε για την εξαγγελία του «πρωθυπουργού» της χούντας, του Κόλλια, «δι' αναθεώρησιν του Συντάγματος» και μάλιστα «ευχόταν» (!) η «αναθεώρησις» των συνταγματαρχών να «προχωρήση με ταχύ ρυθμόν εις το έργον της»!

Φαίνεται ότι το συγκρότημα του οποίου προΐσταται ο Ψυχάρης, τελικά, το δικαίωμα να αλλάζουν τα Συντάγματα, το αναγνωρίζει. Στις χούντες...


 


 

Ριζοσπάστης 11 Μάη 2010

Για τα 65 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

 

«Αντάρτης κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός!»

   
Στις 9 Μάη του 1945 η κόκκινη σημαία της Σοβιετικής Ενωσης υψωνόταν στο Ράιχσταγκ, στο κτίριο του κοινοβουλίου της Γερμανία. Σήμανε το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η συντριβή του φασισμού.
Ο φασισμός και ο πόλεμος δεν ήρθε από το μέλλον, ήρθε από τα σπλάχνα της βαθιάς εκμεταλλευτικής κοινωνίας, του κεφαλαίου, δεν οφείλονταν σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ήταν η συνέχεια της καπιταλιστικής της καπιταλιστικής κρίσης του 29-30, ο πόλεμος για το μοίρασμα των αγορών, διέξοδος από την κρίση με τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, του ανθρώπου.
Οι οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στη στήριξη της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ, επιδίωξαν να την στρέψουν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, με στόχο να τσακίσουν το πρώτο εργατικό κράτος, να αποδυναμώσουν την Γερμανία στην κούρσα των αγορών.

 
Απέναντι στο φασισμό στάθηκε η ΕΣΣΔ. Μέχρι και τον Ιούνη του 1944 τρία χρόνια μετά τη δημιουργία του αντιφασιστικού συμφώνου η ΕΣΣΔ σήκωσε μόνη της το βάρος του πολέμου. Το τίμημα του σοβιετικού λαού ήταν πάνω από 20 εκατομμύρια θύματα, χιλιάδες πόλεις και χωριά κατεστραμμένα, οικονομία ρημαγμένη μετά τον πόλεμο. Δύναμη του σοβιετικού λαού ήταν η εργατική σοβιετική εξουσία. Ο σοβιετικός λαός μαζικά επέδειξε τέτοια αυτοθυσία γιατί υπεράσπιζε τη δική του πατρίδα, την κοινωνία στην οποία έκανε αυτός κουμάντο, την κοινωνία που λειτουργούσε με σκοπό την ικανοποίηση των δικών του αναγκών!
Απέναντι στο φασισμό τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών στην Ευρώπη. Ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Καμία πλαστογραφία δε θα σβήσει τις εποποιίες του Κόκκινου Στρατού των σοβιετικών πολιτών, του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, της Μόσχας, του Κουρσκ, της Σεβαστούπολης.
Καμία σπέκουλα περί «ολοκληρωτισμού» και εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού δεν μπορεί να κάμψει την Αλήθεια. Την Αλήθεια της πάλης των λαών, της πάλης του λαού στη χώρα μας. Η μήτρα του φασισμού είναι αυτή του καπιταλισμού, η ατομική ιδιοκτησία στον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Η μήτρα του κομμουνισμού είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στο παραγόμενο πλούτο.
Στη χώρα μας τότε ο αστικός πολιτικός κόσμος ή συνεργάστηκε με τον κατακτητή ή έσπερνε την ηττοπάθεια καλώντας το λαό να είναι φρόνιμος και ένα κομμάτι του λιποτάκτησε στο Κάιρο μαζί με το χρυσάφι της χώρας. Είναι οι φυσικοί πρόγονοι του σημερινού πολιτικού προσωπικού που καλούν τον λαό να αποδεχτεί την ληστεία του για τη σωτηρία της Πατρίδας.
Ο φασισμός και ο πόλεμος τότε προετοιμάστηκε μεθοδικά με μια λυσσαλέα αντικομουνιστική επίθεση σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Με ένταση της καταστολής, με κήρυξη των κομμουνιστικών κομμάτων εκτός νόμου, με εγκαθίδρυση φασιστικών καθεστώτων, με την προπαγάνδα για την εκτός ορίων νομιμότητας δράσης του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος.
Σήμερα, το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται! Ο αντικομουνισμός είναι δρόμος επίθεσης στο εργατικό κίνημα θωράκισης, αφορά όλο το λαό, προμηνύει και προετοιμάζει την αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα!
Η ιστορία έχει μόνο μια αλήθεια και τη γράφουν οι λαοί!

 
Είναι πρόκληση για τους λαούς η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μετατρέψει την 9η Μάη σε μέρα γιορτής των μονοπωλίων, σε μέρα της ΕΕ. Δεν θα τους περάσει! Η ιστορική μνήμη είναι η προίκα του λαού μας για να ανοίξει στέρεα θεμέλια για το αύριο των παιδιών του. Δεν παραδίνουμε την ιστορία όχι μόνο γιατί τη γράψανε με το αίμα τους οι πατεράδες μας αλλά γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να προδώσουμε το μέλλον και την ζωή των παιδιών μας.

 
Η θέση του κάθε εκπαιδευτικού στον κρίσιμο ιδεολογικό μηχανισμό του σχολείου επιβάλλει να πάρει θέση ευθύνης απέναντι στην ιστορική πλαστογραφία, να διδάξει την ιστορική αλήθεια, να μάθει στους μαθητές του να την αναζητούν.
Να πάρει θέση-όπως και τότε και τώρα- ανάμεσα στους δυο κόσμους!
Να προασπίσει τους λαϊκούς αγώνες από τη στρέβλωση και το ψέμα των κονδηλοφόρων της πλουτοκρατίας. Να τιμήσει την αντιφασιστική νίκη των λαών, τα 50 εκατομμύρια νεκρούς.

 
Αν οι λαϊκές δυνάμεις επιλέξουν τη λήθη αργά η γρήγορα θα ματώσουν τα παιδιά τους!

 
Η ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας δεν αποτελεί μια ακόμα «ακαδημαϊκή» ευθύνη, αλλά αναπόσπαστο στοιχείο της αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης, ώστε η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης να μάθει να εμπιστεύεται τη δύναμή της, το λογικό της, να κατανοήσει τη θέση και την αποστολή των τάξεων στην Ιστορία.
Σήμερα κανείς εκπαιδευτικός δε μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στην επίθεση χειραγώγησης του λαού και της νεολαίας.

 
Δάσκαλε μη δέχεσαι να γίνεις συνένοχος στο έγκλημα!
  • Όρθωσε το ανάστημά σου διδάσκοντας την αλήθεια για την ΕΕ. Ανάδειξε με κάθε αφορμή και ευκαιρία ότι η «άνοιξη της Ευρώπης» είναι στην ουσία «βαρυχειμωνιά για τους λαούς».

  • Μίλησε στους μαθητές σου για την αντιφασιστική νίκη των λαών, για να αντλήσουν διδάγματα από την ιστορία αυτού του αγώνα. Κάνε μάθημα αισιοδοξίας και ανυπότακτης στάσης ζωής.


 
Μάης 2010