Τρίτη 31 Μαΐου 2011

«Οι "φίλοι" των αγανακτισμένων»


Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ:
α) Τον περσινό Μάη, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά ο όγκος και το μήνυμά της «θάφτηκαν» κανονικά από τα ΜΜΕ, τα οποία σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «κατασπαράξουν» τους δολοφονημένους της «Μαρφίν», με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.
Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.
β) Φέτος το Μάη, πριν τρεις βδομάδες, μια λαοθάλασσα κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην πολιτική της λεηλασίας. Η φωνή της λαοπλημμύρας «πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.
γ) Πάλι τον περσινό Μάη, στο κάλεσμα του ΚΚΕ στο Πεδίον του Αρεως, ανταποκρίθηκε πλήθος λαού. Η Αθήνα «βούλιαξε», αλλά η συγκέντρωση «εξαφανίστηκε» από τα κανάλια.
Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα «Peoples of Europe Rise up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι - από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ - που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα...
δ) Από πέρσι μέχρι φέτος δεν υπάρχει εκπρόσωπος του δικομματισμού και των «παραφυάδων» του που να μην έχει περιγράψει από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση ως... κυκλοφοριακό πρόβλημα «που ταλαιπωρεί τους πολίτες».
Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».
Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας». Σαν υπαίτια πρόκλησης «κοινωνικής αναταραχής». Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας».
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή είναι η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού - τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.
Και ω του θαύματος!
Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!
Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!) μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων», από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της... Πετρούλας, όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!
Τι έγινε ρε παιδιά!;...
Για να καταλάβουμε τι έγινε, (σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε «πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται), αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων».
1) Καμία άλλη έννοια, καμία άλλη λέξη δεν έχει αποθεωθεί από την περασμένη Τετάρτη στα ΜΜΕ όσο δύο λέξεις: «Αγανακτισμένοι» και «αυθόρμητο». Το αποκορύφωμα ήρθε από τον Πεταλωτή: Κι αυτός δήλωσε, χτες, λάτρης των «αγανακτισμένων». Κι αυτός εμφανίστηκε οπαδός του «αυθορμητισμού» τους!
«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του... «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!
Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;
Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:
«...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).
Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.
«Μείνετε... αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί σε «συνειδητοποιημένο», σε «χειραφετημένο», σε «αποφασισμένο», σε «εξεγερμένο» και σε «επαναστατημένο».
Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα.
2) «Οι φίλοι των αγανακτισμένων» εκστασιάζονται επειδή το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι, όπως ακατάπαυστα επαναλαμβάνουν, «ακομμάτιστο». Κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι και μια «συμβουλή» προς την πλατεία: «Παραμείνετε ακομμάτιστοι»!
Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:
«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.
Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;
Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το... ΠΑΣΟΚ;
Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η... ΝΔ;
Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το... ΛΑ.Ο.Σ.;
Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία που αγκομαχάει από την πολιτική της ΕΕ, πάει με τον... ΣΥΝ της ΕΕ;
Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.
Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου.
3) Οι χτεσινοί «εισαγγελείς» της «ανομίας», της «αναρχίας», της «κοινωνικής αταξίας» που προκαλούν οι διαδηλώσεις, μεταμορφωμένοι πλέον, ξεκινούν τη θωπεία και την κολακεία προς τους «αγανακτισμένους» εξηγώντας ότι η «λατρεία» τους οφείλεται στο εξής γεγονός:
«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.
Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ' ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!
Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».

 
«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.
Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος: «...να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!

 

Το «κίνημα στις πλατείες»


Οι κινητοποιήσεις στις πλατείες είναι μια μορφή έκφρασης αγανάκτησης, δυσαρέσκειας λαϊκών ανθρώπων, νεολαίας, που ως τώρα, οι περισσότεροι, δε συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις. Αντιδρούν μ' αυτή τη μορφή, κάτω από τις οξύτατες συνέπειες στη ζωή της λαϊκής οικογένειας λόγω της ανελέητης καθολικής επίθεσης που δέχεται από την κυρίαρχη πολιτική, και καλώς κινητοποιούνται. Μια πολιτική, στην οποία, ανεξάρτητα από το βαθμό συνειδητοποίησης των πραγματικών αιτιών εφαρμογής της από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις, εκφράζουν μ' αυτή τη δράση μια μορφή αντίθεσης. Που εφαρμόζεται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, γεγονός που καταστρέφει το λαό, τη νεολαία. Αυτό που κατά κόρον προβάλλεται από τα αστικά ΜΜΕ για τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις είναι η μορφή και ο τρόπος οργάνωσης. Δεν υπάρχει, λένε, καμιά οργανωμένη δύναμη πίσω απ' αυτές, υπάρχει «αυτοοργάνωση», γίνονται από τα μπλογκς και το ίντερνετ, είναι «αυθόρμητες» και γι' αυτό «αυθεντικές».
Το ΚΚΕ χρόνια τώρα λέει ότι ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση της πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στα χέρια του. Να οργανωθεί στο δικό του κίνημα, που διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, την εξουσία των μονοπωλίων. Σε ένα τέτοιο κίνημα πάντα θα υπάρχει λαϊκή πρωτοβουλία, αυτενέργεια, θα συνδυάζει το συνειδητό με το αυθόρμητο. Για παράδειγμα, όλη η προηγούμενη δράση του, ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του μετωπικού σχήματος ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ για την οργάνωση πολύμορφων κινητοποιήσεων απόκρουσης των άγριων αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, και την ανάδειξη της διεξόδου με την παλλαϊκή πάλη κόντρα σ' αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της, που επίσης συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, έχει επίδραση σ' αυτές τις κινητοποιήσεις.
Τα αστικά επιτελεία, προβάλλοντας αυτήν τη δράση ως «γνήσιο κίνημα», αναδεικνύουν ότι κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, προβάλλοντας αυτά τα στοιχεία, καλλιεργούν την αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα. Οσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες έχουν πολιτικές επιλογές, συζητούν πολιτικές επιλογές (το να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν τι είναι;), έχουν ιδεολογικές επιλογές που αντιστοιχούν στις πολιτικές επιλογές τους, ανεξάρτητα από το βάθος αυτών των επιλογών, είναι άνθρωποι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και χτυπιέται η ζωή τους από τις πολιτικές επιλογές αυτών των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα, ανεξάρτητα αν ήταν ή δεν ήταν, ή δεν αισθάνονται ενταγμένοι σε ένα κόμμα. Αλλωστε, η κινητοποίηση είναι μια πολιτική επιλογή.
Γιατί, όμως, τα αστικά ΜΜΕ καλλιεργούν την αντίθεση αυτών των κινητοποιήσεων με το οργανωμένο ταξικό πολιτικό κίνημα; Γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να λέει κάτω το μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ έχουν κενό. Δεν έχουν σαφή πολιτικό στόχο εναντίωσης στα μονοπώλια, στην πολιτική που τα ενισχύει, στην ΕΕ, ως υπαίτιους για τα βάσανα του λαού. Ξέρουν, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς - κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου απ' αυτήν την πολιτική.
Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν αντιπαράθεση. Και σε μια πορεία να συναντηθούν με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ. Ξέρουν ακόμα καλά ότι τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δημιούργησαν προϋποθέσεις για λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι' αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργούν συνθήκες χειραγώγησης, εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ενας αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους.
Το παράδειγμα της Ισπανίας δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς, όπου, στις τοπικές εκλογές, οι ηγέτες του αντίστοιχου κινήματος καλλιεργούσαν την «αποχή». Βολικό για το σύστημα. Δεν είχαν πολιτική στόχευση τέτοια που να χτυπούν τον αντίπαλο. Βεβαίως, το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κατάληξης αυτής της δράσης θα είναι μια εμπειρία η οποία στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική πάλη. Όλα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν στο πώς δε θα τους εγκλωβίσουν στο αστικό πολιτικό σύστημα αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους, όπως τα διάφορα αστικά επιτελεία.
Με τους λαϊκούς ανθρώπους που κινητοποιούνται μ' αυτές τις μορφές μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε. Να βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι η διέξοδος στα προβλήματά τους βρίσκεται στην κοινή λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κομμάτων τους. Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα προσεγγίζουν τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση.

3 ΙΟΥΝΗ ΗΜΕΡΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ



 
ΟΛΟΙ στον αγώνα με το ΠΑΜΕ για
να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα!

 
  • Το πρωί στους τόπους δουλειάς με πολύμορφες δραστηριότητες.
  • Το απόγευμα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, σε κάθε πόλη.

 
ΚΑΣΤΟΡΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ 7 μ.μ.

 

Καλούμε τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα, τους νέους, τους άνεργους, τις γυναίκες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες με την ανακοίνωση των νέων αντεργατικών μέτρων και την προώθησή τους για ψήφιση στη βουλή σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ για να εκφραστεί η αντίθεση στα αντιλαϊκά μέτρα. Για να παλέψουμε για την ανατροπή τους.
Αγώνας τώρα για την προστασία της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας από την ανεργία, τη μείωση των εισοδημάτων και συντάξεων, τη βαριά φορολογία και την ακρίβεια.
Αγώνας τώρα ενάντια στη νέα κατακρεούργηση σε ότι έχει μείνει στα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στην ιδιωτικοποίηση και την παράδοση του δημόσιου πλούτου σε μονοπωλιακούς ομίλους.

 

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΡΑ (ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ)
    Εργάτες, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι αγρότες, σπουδαστές, γυναίκες, όλοι μαζί στον αγώνα, όλοι μαζί στους δρόμους για να μην περάσουν τα νέα μέτρα, με αφετηρία τους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές.
    Τώρα είναι η ώρα του αγώνα, ώρα ευθύνης για τον καθένα μας.
    Έχουμε χρέος να παλέψουμε για εμάς και τα παιδιά μας.
    Μη δέχεσαι να πληρώσεις την κρίση της πλουτοκρατίας. Χρέη και ελλείμματα είναι δικά της. Αυτή να τα πληρώσει.
    Απόρριψε τα διλήμματα τους: «Ή μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή θα πτωχεύσει η Ελλάδα». Θέλουν να σε φοβίσουν. Ο λαός ήδη έχει πτωχεύσει! Τα κέρδη της πλουτοκρατίας θέλουν να σώσουν και να στηρίξουν.
    Το πραγματικό δίλημμα είναι: «Ή θα υποταχθούμε στο νέο εργασιακό μεσαίωνα ή θα σηκώσουμε κεφάλι, θα αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμεταλλευτές και μονοπώλια!».
    Υπάρχει λύση, υπάρχει προοπτική! Εμπιστεύσου το ΠΑΜΕ! Με ισχυρό ΠΑΜΕ με λαϊκή συμμαχία και οργανωμένο το λαό Μπορούμε.
    Γύρνα την πλάτη στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι εμπόδιο στη λαϊκή πάλη, στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Δε θέλουν να συγκρουστούν ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με τους βιομήχανους, τραπεζίτες, το μεγάλο κεφάλαιο, τους υπεύθυνους για όλα τα δεινά που τραβάει ο λαός.
    Εγκαταλείψτε τους!
    Τούτες τις ώρες στάσου όρθιος! Μπες μπροστά, πάλεψε!
    Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε!

 
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 3 ΙΟΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ 7μ.μ.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ «ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ»



 

Σε συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ (3/5/2011) συζητήθηκε για πολλοστή φορά το ζήτημα της παρακράτησης της συνδικαλιστικής συνδρομής των εκπαιδευτικών υποχρεωτικά από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών (ΕΑΠ), δηλαδή μέσω των μισθοδοτικών καταστάσεων.
Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και Συνεργασία) έχει ήδη καταλήξει σε απόφαση που καλεί τις ΕΛΜΕ να υπαχθούν στο σύστημα και να παρακρατείται υποχρεωτική η συνδρομή για το σωματείο, μέσω της υπηρεσίας. Ο εκπαιδευτικός που δεν επιθυμεί να καταβάλει συνδρομή στο σωματείο θα πρέπει να κάνει υπεύθυνη δήλωση (!), για να εξαιρεθεί. ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ στις 3/5 προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα και αποφάσισαν πως οι ΕΛΜΕ είναι υποχρεωμένες (!) να μπουν στο σύστημα της ΕΑΠ! Με την απόφαση αυτή διαφώνησε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, στέλεχος της ΔΑΚΕ.
Πρόκειται για επικίνδυνη εξέλιξη. ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ επιβάλλουν με τη βοήθεια του κράτους την υποχρεωτική καταβολή συνδρομής. Κρατικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Στη συνεδρίαση ακούστηκαν απόψεις που έλεγαν πως «όποια ΕΛΜΕ δεν το δεχτεί θα βγει εκτός Ομοσπονδίας», πως «δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει», πως «αν δεν προχωρήσει αυτό το μέτρο, τότε οι ΕΛΜΕ θα πρέπει να παλεύουν μόνο για όσους είναι μέλη των σωματείων και τους υπόλοιπους να τους αφήνουν στη μοίρα τους». Πρόκειται για επικίνδυνες απόψεις, διαλυτικές για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για μια ακόμα φορά κινήθηκε στη λογική του «ναι μεν, αλλά». Ενώ δέχεται την παρακράτηση των συνδρομών από την ΕΑΠ, ισχυρίστηκε πως αυτό δεν μπορεί να γίνεται υποχρεωτικά. Σε αυτό το δρόμο ουσιαστικά, κινήθηκαν και οι Παρεμβάσεις.
Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών απέρριψε σθεναρά αυτή την εξέλιξη. Η ένταξη του εργαζόμενου στο σωματείο του είναι γίνεται σε εθελοντική βάση, δηλώνει την απόφασή του να είναι συνδικαλισμένος και να παλέψει συλλογικά για τα δικαιώματά του. Δεν μπορεί να γίνεται υποχρεωτικά και μάλιστα μέσω του εργοδότη, του κράτους. Η απόδοση της συνδρομής στο σωματείο επιβεβαιώνει αυτή την απόφαση, είναι πολιτική πράξη. Είναι συνεισφορά από το υστέρημα, για το συλλογικό αγώνα.
Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να βγάλουν συμπεράσματα και από αυτή την εξέλιξη. Να γυρίσουν την πλάτη στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οι απειλές για αποπομπή των ΕΛΜΕ που δεν θα συνετιστούν αποδεικνύει περίτρανα για ποια ενότητα «παλεύουν» αυτές οι πλειοψηφίες. Ενότητα για την ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Στις αρχαιρεσίες που είναι σε εξέλιξη να δυναμώσουν το ΠΑΜΕ, τη μόνη δύναμη που μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος στο μαύρο μέτωπο κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ, που σιγοντάρουν ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τα ευρω-«διλήμματά τους» δεν αξίζουν «φράγκο»


«Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»! Να η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με όρους οργουελιανής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.
Η τάξη των χορτάτων βλέπει ότι μάλλον «σφίξανε τα πράγματα» και μοιάζει να αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να πάρει τη «βαριοπούλα» για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την απάτη ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον».
Δεν υπάρχει τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός σταθμός, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή κολαούζος του δικομματισμού, δεν υπάρχει χαραμάδα εκφοράς δημόσιου λόγου που να μην έχει συντονιστεί με τη διακίνηση του παραπάνω δόγματος.
Και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», πρέπει να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:
«Η θα αποδεχτείς τις θυσίες, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε χανόμαστε»!
Το λοβοτομικό εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!), μέσα στη φτήνια και την αναξιότητά του, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κορυφαία αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα που έθρεψαν τις «Μεγάλες Ιδέες» - οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.
Να μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» της τάξης τους:
Γι' αυτούς το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες.
Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της, έχει αυξηθεί από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 κατά 15.000%!
Οχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Παπανδρέου, η Δαμανάκη, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης και το ευρω-σινάφι τους, το «μεγαλύτερο επίτευγμα» είναι ότι, πλέον, μετρούν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και ότι αποτιμούν την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ελλάδα, έχοντας για μονάδα μέτρησης μια... μεταμφίεση του μάρκου.
Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ είναι για την αστική τάξη - και μόνο για την αστική τάξη - μεγάλη κατάκτηση...
Αλλά σε ό,τι αφορά το λαό, δε χρειάζεται καν να μπούμε σε ουσιαστική ανάλυση για την ΕΕ, την ΟΝΕ, το Μάαστριχτ, το ευρώ κλπ., ώστε να αποδειχτεί τι είδους «σωτήρες» είναι αυτοί που συναπαρτίζουν τον εσμό των εκβιαστών του.
Ακούγοντάς τους να μιλούν για το ευρώ, φτάνει να ξύσει κανείς την επιφάνεια του «επιχειρήματός» τους για να διαπιστώσει πως «Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε».
Επενδύουν «απλά» σε ένα πράγμα:
Οτι η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, μόνο επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες - πες» της ακατάσχετης ευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».
Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένα τοτέμ όπου οι Ελληνες πρέπει να προσέρχονται για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ, δε μας απαντούν:
Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονται ποιον αφορά; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να πάρει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Αγιος» είναι το ευρώ;
Το εντός και εκτός των συνόρων «Επιτροπάτο» της ευρω-προπαγάνδας θα ήταν αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου, εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ - μάρκετ και στη λαική, για να πνιγεί μέσα στην ίδια του τη ρηχότητα.
Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο.
Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.
Ρωτάμε:
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης, ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Ελληνα, ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,
κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας της σε ομαλές συνθήκες,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών και ελλειμμάτων;
Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια:
Το ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία - πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων - σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!
Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την ΟΝΕ...
Αυτό είναι το ευρώ «τους».
Όπως ακριβώς ήταν η δραχμή, όπως ακριβώς ήταν οι αρχαίες μνες, ο οβολός και τα τάλαντα.
Τελικά, δηλαδή, το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες -
και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι.
Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.
Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πλουτοκράτες την υπεραξία που σφετερίζονται - και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες την υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης.
Το δίλημμα είναι:
Είτε ο εργαζόμενος λαός θα τους «σαρώσει», θα πετάξει από πάνω του τις βδέλλες και τα πολιτικά τους αθύρματα που δεν αξίζουν «δεκάρα τσακιστή», χωρίς να δώσει «φράγκο» στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία τους, είτε θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «πεντάρας».