Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Το «γαλλικό σχέδιο» και η «Στάνταρ & Πουρς»


Η συζήτηση γύρω από το «γαλλικό σχέδιο» για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους της Ελλάδας μετά την ψήφιση από τη Βουλή του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» επικεντρώνει στις μορφές διαχείρισης του κρατικού χρέους, αλλά το αστικό πολιτικό σύστημα πασχίζει για έξοδο από την οικονομική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης. Η κρίση και το χρέος έχουν την ίδια ρίζα, τη συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου, αλλά δεν προκάλεσε το χρέος την κρίση. Το κρατικό χρέος οξύνει την καπιταλιστική κρίση, γιατί εμποδίζει την έξοδο απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου, εμποδίζοντας την κρατική χρηματοδότησή του για να κάνει επενδύσεις. Η όποια κριτική αστικών ΜΜΕ και κάποιων «αριστερών» σε μέτρα κυβέρνησης - τρόικας, ότι αυτά χτυπούν το λαό και δε συμβάλλουν στην ανάπτυξη, γιατί μειώνεται η αγοραστική δύναμη, επιδιώκει να χειραγωγήσει λαϊκές δυνάμεις που διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους, σε μια παραλλαγή «κεϋνσιανής», παλιάς σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, προβάλλοντας ανεφάρμοστη διέξοδο στα πλαίσια του συστήματος γιατί έρχεται σε αντίθεση με την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, η οποία απαιτεί τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης. Και θα εφαρμόζονται και σε ενδεχόμενο κάποιας ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Οσοι μιλούν για τις μορφές διαχείρισης του χρέους που θα ανακουφίσουν το λαό, είτε με την αναδιάρθρωση είτε με την αναδιαπραγμάτευση και πληρωμή του λεγόμενου «νόμιμου» χρέους, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διάφοροι παρόμοιας απόχρωσης οικονομολόγοι κ.λπ., ή για αναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και του «Μεσοπρόθεσμου», καλώντας το λαό σε ανάλογες διεκδικήσεις, ουσιαστικά μεταφέρουν τη συζήτηση στο πεδίο της σωτηρίας του κεφαλαίου, εκβιάζοντας τους εργαζόμενους να υποτάσσουν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους όχι στο να μην πληρώσουν δεκάρα, να διεκδικούν ικανοποίηση όλων των αναγκών τους οξύνοντας την καπιταλιστική κρίση ως το επίπεδο ρήξης και ανατροπής αυτής της πολιτικής, δημιουργώντας ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα σε σημείο που να μην μπορεί να επιβάλει την όποιας μορφής αστική πολιτική, αλλά σε μια λύση καπιταλιστικής διαχείρισης.
***
Οι δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος στη διαχείριση της συγκεκριμένης πραγματικότητας οφείλονται στην τεράστια ένταση της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας, στο γεγονός ότι για την Ελλάδα αυτό εκφράζεται και με τη συμμετοχή στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, στην οποία συμμετέχει από υποδεέστερη θέση λόγω ανισομετρίας, με δεδομένη τη συγχρονισμένη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη. Η εκτίμηση του «οίκου αξιολόγησης» «Στάνταρ & Πουρς», οργάνου του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ότι το «γαλλικό σχέδιο» θα θεωρηθεί «επιλεκτική χρεοκοπία» εκφράζει αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου και διεθνώς, δηλαδή των τραπεζιτών με τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, αφού παρεμβάλλει εμπόδια στην προσπάθεια κουρέματος της αξίας ομολόγων στις τράπεζες, δηλαδή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας αλλά με χασούρα των τραπεζών, ως μέσο ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου. Η διαφοροποίηση της Γερμανίας μετά την παρέμβαση των «οίκων αξιολόγησης» δείχνει ότι ψάχνουν για «συμβιβασμούς». Οι αντιδράσεις που εκφράστηκαν από ηγέτες ισχυρών κρατών της ΕΕ σ' αυτήν την παρέμβαση, του αστικού Τύπου στην Ελλάδα, δείχνουν τις αντιθέσεις και ανάμεσα σε ΕΕ - ΗΠΑ, και επειδή χρηματοπιστωτικοί οίκοι των ΗΠΑ διαχειρίζονται την ασφαλιστική κάλυψη των ομολόγων με κίνδυνο να πάθουν ζημιά.
***
Ο λαός δεν μπορεί να πληρώνει τα χρέη που του έχουν επιβάλει καθημερινά, στο ρεύμα, στο νερό, στο νοίκι, στη μόρφωση των παιδιών του, στην Υγεία κ.λπ. Τον έχουν χρεοκοπήσει. Γι' αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να δίνει δεκάρα για τις ανησυχίες και τα ζόρια των αστών, αλλά, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των αναγκών του με ανάλογους στόχους πάλης ενάντια στο κεφάλαιο συνολικά, να μην αναγνωρίσει το κρατικό χρέος, να μη δεχτεί να γίνει ο ίδιος θύμα της αποπληρωμής του, να ανεβάζει τον αγώνα του στο επίπεδο της πολιτικής πάλης για διέξοδο από την κρίση σε όφελός του. Να οξύνει, δηλαδή, με τον αγώνα του την κρίση, να κάνει το αστικό πολιτικό σύστημα αδύναμο, τόσο, ώστε να το ανατρέψει, ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, αφαιρώντας την ιδιοκτησία τους από τους καπιταλιστές, για να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία και οικονομία, που η ανάπτυξη θα γίνεται σε όφελός του και χωρίς οικονομικές κρίσεις. Με λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Καπιτα-ληστόμετρο!


Οπως δημοσιεύτηκε προχτές στον «Ρ» και μόνο στον «Ρ» (σ.σ.: καθόλου τυχαίο), σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Ροστάτ», ο αριθμός των Ρώσων τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνάνε το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης
αυξήθηκε στο πρώτο τρίμηνο του 2011 κατά 2,3 εκατομμύρια.
*
Ετσι ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - ζούνε πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας έφτασε σχεδόν τα 23 εκατομμύρια.
Δηλαδή στη σημερινή Ρωσία το 1/6 του πληθυσμού της είναι φτωχοί και απόκληροι.
*
Την ίδια ώρα όμως που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεταχτεί στον Καιάδα της «καπιταλιστικής ελευθερίας», η πρωτεύουσα της Ρωσίας, η Μόσχα, στέφθηκε - σύμφωνα με τη λίστα του «Forbes» - πρωτεύουσα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη...
Οπως κατέγραψε το «Forbes», στη Μόσχα ζουν οι 79 από τους παγκόσμιους υπερδισεκατομμυριούχους. Οι περισσότεροι από κάθε άλλη πόλη στον κόσμο.
*
Αν υπήρχε επομένως «καπιταλιστόμετρο» (ή καπιτα-ληστόμετρο) για να μετρηθεί ο άνεμος της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» που φυσάει στη Ρωσία εδώ και δυο δεκαετίες,
για να μετρηθεί η «ελευθερία» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, θα έδινε το εξής αποτέλεσμα:
1 προς 291.000!
Ενας δισεκατομμυριούχος για 291 χιλιάδες πεινασμένους και φτωχούς! Και μιλάμε για τους καταμετρημένους πεινασμένους και φτωχούς. Γιατί ο πραγματικός αριθμός είναι άγνωστος. Και πολύ μεγαλύτερος...

«Απιαστη» συναίνεση

Δεν περνάει μέρα που να μη γίνει δήλωση αξιωματούχου της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) για το «ελληνικό πρόβλημα» και σε αυτή να μην αναδεικνύεται με έμφαση το ζήτημα της συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων, προκειμένου να υλοποιηθούν τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου που κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού. Το «παράδοξο» είναι ότι συνεχίζεται το μπαράζ αυτών των δηλώσεων και μετά την υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, όπου επιβεβαιώθηκε, για ακόμα μία φορά, πως η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΣΥ, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Ομως, αυτό δεν τους αρκεί, γιατί αυτό που θέλουν είναι τη συναίνεση του λαού, δηλαδή το σκύψιμο του κεφαλιού και την υποταγή στο «μονόδρομο» του κεφαλαίου. Οσο αυτή η συναίνεση δεν επιτυγχάνεται τόσο η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση και οι ξένοι σύμμαχοί τους αισθάνονται ανασφάλεια. Το είπε ευθέως στο ευρωκοινοβούλιο ο επίτροπος Ο. Ρεν: «Η πολιτική αυτή συναίνεση είναι κρίσιμη για την επιτυχία του προγράμματος, δεδομένου ότι μόνο η ευρεία πολιτική υποστήριξη μπορεί να εγγυηθεί σε βάθος χρόνου την απαρέγκλιτη υλοποίηση των αναγκαίων μέτρων οικονομικής προσαρμογής και συνεπώς να πείσει τις αγορές ότι η Ελλάδα βάζει τάξη στην οικονομία και στα δημόσια οικονομικά της». Στο ίδιο μήκος, η Κρ. Λαγκάρντ στην πρώτη συνέντευξη Τύπου ως γενική διευθύντρια του ΔΝΤ κάλεσε τα «ελληνικά κόμματα να εμπνευστούν από τις γενναίες αποφάσεις που έλαβαν τα πολιτικά κόμματα στην Πορτογαλία»...Ο,τι όμως και να κάνουν, τη συναίνεση του λαού δεν πρόκειται ποτέ να την έχουν. Το ζήτημα όμως είναι ο λαός να οργανώσει την πάλη του, στοχεύοντας κατευθείαν στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Λαιμητόμος

Ο υπουργός Οικονομικών της ελληνικής κυβέρνησης συζήτησε με τον υπουργό Οικονομικών της γερμανικής κυβέρνησης για τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα, αλλά στη συζήτηση κυριάρχησε η προοπτική γερμανικών επενδύσεων στην Ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το κεφάλαιο, τα κόμματά του στην Ελλάδα, η ΕΕ, το ΔΝΤ σε δυο βασικά ζητήματα επέμεναν, για το «μεσοπρόθεσμο» και τον εφαρμοστικό νόμο. Στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις, ως επείγοντα ζητήματα. Και αυτό γιατί οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αυξάνοντας την εκμετάλλευση και τα κέρδη, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις δίνουν επενδυτική διέξοδο στα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που λόγω κρίσης δεν επενδύονται και όχι για την αντιμετώπιση του χρέους. Και όλ' αυτά στο όνομα της ανάπτυξης. Η ανάπτυξη που επαγγέλλονται ελληνική και γερμανική κυβέρνηση για την ελληνική και γερμανική πλουτοκρατία, αν γίνει και όταν γίνει, θα φέρει για τους εργαζόμενους μισθούς Κίνας και εργασιακές σχέσεις Αφρικής και για την Ελλάδα παραπέρα υπονόμευση των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων, αξιοποιώντας όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, μπορεί να γίνει μόνο από τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, με αποδέσμευση από την ΕΕ.