Για τις κρίσεις των διευθυντών και τη θέση του ΠΑΜΕ

Ένα πλέγμα από νομοθετικές διατάξεις και μέτρα (ν.3848/2010, νέο σχολείο, νέα διοικητική δομή εκπαίδευσης, ρόλος διευθυντή και συλλόγου διδασκόντων, ενιαίο μισθολόγιο, σύνδεση αξιολόγησης με την «αποδοτικότητα», σύνδεση αξιολόγησης με ποινές και απόλυση, Καλλικράτης κ.ο.κ.) αναφέρονται στο νέο ρόλο του διευθυντή με έμμεσο και άμεσο τρόπο.

Όλα συνηγορούν στο δεδομένο ότι ο ρόλος των διευθυντών των σχολείων αλλάζει ριζικά.

Αναβαθμίζεται η ευθύνη τους στο πέρασμα της κυβερνητικής πολικής και των κατευθύνσεων της ΕΕ. Ο διευθυντής μετατρέπεται σε manager, αξιολογητή. Είναι φανερό ότι και με την ανασύνθεση των ΠΥΣΔΕ / ΠΥΣΠΕ και με τις «μελέτες περίπτωσης», δηλαδή το πλαίσιο συνέντευξης για την αξιολόγηση των διευθυντών που δόθηκε στη δημοσιότητα, το Υπουργείο Παιδείας θέτει ως προϋπόθεση για την επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης την υιοθέτηση της κυρίαρχης πολιτικής, του νέου σχολείου.

Η προκλητικότητα του πλαισίου συνέντευξης θέτει και θέμα αξιοπρέπειας τόσο για αυτούς που θα επιλέξουν όσο και για τους συναδέλφους που θα προσέλθουν για κρίση.

Τα ζητήματα αυτά και οι θέσεις του ΠΑΜΕ εκφράστηκαν δημόσια και στα συνέδρια ΟΛΜΕ–ΔΟΕ (Ιούνης 2011).

Η υπόθεση της αποτροπής της αντιδραστικής εξέλιξης αφορά και τη στάση των αιρετών στη διαδικασία των συνεντεύξεων, διαδικασία η οποία δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί.

Τονίζουμε πως η θέση του ΠΑΜΕ ήταν και είναι:

Δε συμμετέχουμε στη διαδικασία αξιολόγησης και σε καμιά περίπτωση, οι αιρετοί που εκλέχθηκαν με τα ψηφοδέλτια που στήριξε το ΠΑΜΕ δεν γίνονται αξιολογητές.

Βάζουμε παύλα (-) στη συνέντευξη. Παραβρισκόμαστε στη διαδικασία από τη σκοπιά της καλύτερης αποκάλυψης– ελέγχου– καταγγελίας. Δε βάζουμε βαθμό (ούτε άριστα σε όλους). Η θέση μας είναι: «επιλογές στελεχών εκπαίδευσης με 100% αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια». Με επισήμανση ότι τα σημερινά μετρήσιμα, σε πολλές περιπτώσεις (με εξαίρεση το χρόνο υπηρεσίας ή ορισμένα άλλα που έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα), δεν είναι αντικειμενικά αλλά ευθυγραμμίζονται με τη γενικότερη κυρίαρχη πολιτική.

Η ακύρωση των αντιδραστικών εξελίξεων είναι υπόθεση του κινήματος και προφανώς αυτό δεν θα κριθεί μέσα στους τέσσερις τοίχους των ΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΔΕ.