«Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Ελληνική Δημοκρατία απέκτησε μια άτυπη "Κάτω Βουλή" των δρόμων και των πλατειών, η οποία δεν ξέρει ακόμη τι θέλει, ξέρει όμως πολύ καλά τι δεν θέλει: Δεν θέλει τα Μνημόνια Ι και ΙΙ, την κοινωνική καταστροφή και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Μια "Κάτω Βουλή", η οποία δεν μπορεί να επιβάλει πολιτική κατεύθυνση, τείνει όμως να ασκεί ντε φάκτο "βέτο" επί θεμελιωδών κυβερνητικών αποφάσεων και παρότι δεν θέλει, ούτε μπορεί, να λύσει το πρόβλημα διακυβέρνησης, ενδέχεται να συμβάλει καταλυτικά στην αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη βλέπει την εκθετικά αυξανόμενη ζήτηση για νέους, άφθαρτους ανθρώπους, νέες πολιτικές προτάσεις και νέους πολιτικούς σχηματισμούς, που θα βγάλουν την Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής ομηρίας και της εθνικής ταπείνωσης».
Αυτά μεταξύ άλλων γράφει ο Π. Παπακωνσταντίνου στη χτεσινή «Καθημερινή». Και τα αναπαράγει - προφανώς θεωρώντας τα ενδιαφέροντα - η ιστοσελίδα που διατηρεί ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Προκαλεί, πάντως, εντύπωση η βεβαιότητα με την οποία ο αρθρογράφος - και όχι μόνο - τοποθετείται για το τι θέλουν και τι δε θέλουν, τι μπορούν και τι δεν μπορούν οι «δρόμοι» και οι «πλατείες». Προκαλεί και υποψίες μήπως τελικά η τόση βεβαιότητα δεν αποσκοπεί παρά στο να υποβάλουν τα δικά τους «θέλω» σαν «θέλω» της πλατείας και του δρόμου. Και τα δικά τους «θέλω» προκύπτουν σαφώς απ' το παραπάνω απόσπασμα. Μια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού ή σαν να λέμε να αλλάξει ο Μανωλιός και να φορέσει τα ρούχα του αλλιώς. Γιατί θα πρέπει να είναι κανείς πολιτικά «τυφλός» για να μη βλέπει ότι καμία διέξοδο δε θα δώσουν στο λαό «νέοι» και «άφθαρτοι» άνθρωποι, «νέοι» σχηματισμοί και «νέες» προτάσεις, που θα υπηρετούν το γνώριμο παλιό σαπισμένο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Πρόταση υπάρχει και είναι η μόνη που φέρνει την ελπίδα, δείχνει τη διέξοδο από τα δεινά εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Είναι η πρόταση του ΚΚΕ για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Ολα τα άλλα είναι για να παραμένει ο λαός δέσμιος εντός και επί τα αυτά του «φαύλου κύκλου», όμηρος στην εκμετάλλευση από τους καπιταλιστές, δέσμιος να μην μπορεί να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει.
Υποψίες υπέρ των οποίων συνηγορεί συνολικά το άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου. Αναφέρει σε άλλο σημείο: «Η σημερινή κρίση εκφράζει ακριβώς τη διάρρηξη του μεταπολιτευτικού "κοινωνικού συμβολαίου", που είχε τη σφραγίδα του Κ. Καραμανλή, ανανεώθηκε από τον Α. Παπανδρέου και έδωσε για πρώτη φορά πολιτική σταθερότητα στην Ελληνική Δημοκρατία».
Ενα «συμβόλαιο» που, όπως ισχυρίζεται, προέβλεπε «άνοδο του βιοτικού επιπέδου» των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς αναδιανομή εις βάρος των εχόντων, αλλά με «κοινοτικές επιδοτήσεις, εύκολη πίστωση, εξωτερικό δανεισμό»... Ενα συμβόλαιο που, κατά τον αρθρογράφο, ο Κ. Μητσοτάκης όταν επιχείρησε να το σπάσει ...έσπασε τα μούτρα του! Και που υπό την απειλή της πτώχευσης το σπάει τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Λογική αντίστοιχη με αυτή του «μαζί τα φάγαμε». Η αλήθεια είναι ότι το βιοτικό επίπεδο του λαού ήταν πάντα πολύ πίσω απ' τις ανάγκες του, ακόμα και σε συνθήκες που το σύστημα είχε τη δυνατότητα, κάτω και απ' την πίεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αλλά και την επίδραση του σοσιαλισμού, να εξαναγκάζεται σε ορισμένες παραχωρήσεις. Οι κυβερνήσεις που επικαλείται ο αρθρογράφος άσκησαν σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, όπως πρόσταζαν οι ανάγκες των μονοπωλίων που εκπροσωπούσαν πολιτικά.
Ο λαός παρήγε αλλά δεν απολάμβανε ποτέ το προϊόν του μόχθου του. Αυτό του το έκλεβαν. Τα δάνεια δεν πάρθηκαν ποτέ για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Αλλά για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Και η σημερινή κρίση αποτυπώνει ανάγλυφα την τεράστια κλεψιά που συντελέστηκε σε βάρος του λαού. Μπούκωσε το κεφάλαιο από χρήμα. Μπλόκαρε η διαδικασία αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Κι όπως στη φάση της ανάπτυξης έτσι και τώρα στην κρίση του έναν τρόπο έχει να σταθεί, να κουρσέψει ό,τι απέμεινε στο λαό από δικαιώματα, ακόμα πιο άγρια, ακόμα πιο επιθετικά.
Ο λαός δεν πρέπει να νιώθει «απατημένος» επειδή κάποιος έσπασε ένα υποτιθέμενο συμβόλαιο που είχε μαζί του. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μία δέσμευση είχαν, απέναντι στο κεφάλαιο και το πώς θα προωθήσουν τα συμφέροντά του. Οι κατακτήσεις του ήταν αποτέλεσμα των αγώνων του και όχι ανύπαρκτων «συμβολαίων». Και σήμερα αυτό που πρέπει να απαιτήσει είναι να του επιστραφούν τα κλεμμένα, να παλέψει για να πάρει ό,τι του ανήκε και του ανήκει, δηλαδή τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου