«Κάθαρση» (2)

Μονίμως, οι διαχειριστές του καπιταλιστικού «παραδείσου» και οι επίδοξοι «αναμορφωτές» του επιδιώκουν

είτε με σοφιστείες, είτε με εξυπνακισμούς,

να προσπεράσουν τη διερεύνηση του φαινομένου της διαφθοράς όταν επιχειρείται με «εργαλείο» την ταξική προσέγγιση του θέματος.

Επιδίδονται σε αφορισμούς και σε «ταμπέλες» περί «δογματικής», «στενόμυαλης», «ξύλινης» ανάλυσης.

Οι περισσότεροι από αυτούς είναι - πασίγνωστο - βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο σύστημα της αρπαχτής...

Η στάση τους είναι ευεξήγητη και απολύτως προβλέψιμη.

Επιδιώκοντας να συσκοτίσουν το πραγματικό πρόβλημα, στην ουσία υπερασπίζονται τη «χαλασμένη» ύπαρξή τους.

Ενόσω αυτοί θα κάνουν τη δουλειά τους, θα εξαπατούν με επικοινωνιακά τρικ το λαό

- βγάζοντας για τις ανάγκες του παιχνιδιού και μερικά από τα άπλυτά τους στη φόρα -

οι υπόλοιποι ας θυμούνται:

1. Πολύ πριν βγει ο κ. Καστανίδης να παρομοιάσει με «ψείρα που βγήκε στο γιλέκο» (!) τον πρόεδρο του ΣΕΒ και πολύ πριν (εδώ γελάνε) ο Καρατζαφέρης καταγγείλει (για λογαριασμό ποιων κεφαλαιοκρατών, άραγε;...) τον «κεφαλαιοκράτη» Δασκαλόπουλο, είναι η ίδια η μητρόπολη του καπιταλισμού που έχει παράσχει τα σχετικά «μαθήματα αυτοσυντήρησης» του συστήματος:

Για παράδειγμα, ουδόλως «σιναχώθηκε» ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ, όταν τη δεκαετία του '70 βρέθηκε στο στόχαστρο η δυναστεία Ροκφέλερ ή επειδή τη δεκαετία του '90 συνέβη κάτι ανάλογο με τη «Microsoft» του Μπιλ Γκέιτς, ή επειδή κατέρρευσε η δεμένη με χίλια νήματα διαπλοκής με το Λευκό Οίκο εταιρεία «Enron», ή επειδή υπήρξαν ομολογίες και ανθρωποθυσίες για σκάνδαλα από το Γουότερ-γκέιτ μέχρι το Ιράν-γκέιτ.

Παρομοίως, ουδόλως ανησυχεί το σύστημα που ο Ομπάμα βάλλει κατά της «Goldman Sachs»,
η οποία, παρεμπιπτόντως, υπήρξε ο μεγαλύτερος προεκλογικός του χρηματοδότης.

Παρεμπιπτόντως, η κυρία Ράις, πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είχε γίνει ...τάνκερ, αφού η «Σέβρον» βάφτισε ένα από τα πετρελαιοφόρα της με το όνομα της κ. Ράις, τιμώντας την για τις υπηρεσίες της προς την εταιρεία.

Αλλωστε, είτε είναι ο Πόλσον (της «Goldman Sachs») που ως υπουργός Οικονομικών σπρώχνει τα τρισεκατομμύρια των «πακέτων βοήθειας» στις πολυεθνικές, είτε κάποιος άλλος, οι πολυεθνικές, με τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που διαθέτουν για να «αγοράζουν» τις εκάστοτε προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, ξέρουν να εκλέγουν εκείνους τους Προέδρους που είναι «αφοσιωμένοι» να θέτουν υπεράνω τα συμφέροντα του συνόλου των κεφαλαιοκρατών και όχι της κάθε μεμονωμένης πολυεθνικής, ξεχωριστά...

Την ίδια ώρα, μετά τις τόσες αμερικανικές «καθάρσεις», στη χώρα των Μπάφετ και των Σόρος, με τους «αντιμονοπωλιακούς» νόμους και τα δρακόντεια μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, πάνω από 40 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν καθημερινά με συσσίτιο και πάνω από 80 εκατομμύρια είναι λειτουργικά αναλφάβητοι...

2. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ ουδέποτε μετεβλήθη επειδή πριν λίγα χρόνια αποπέμφθηκε ο Β. Κλάες από γενικός γραμματέας του, λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο με τα ελικόπτερα «Augusta». Ούτε βεβαίως το πλιάτσικο στο Ιράκ έπαψε να είναι πλιάτσικο επειδή επήλθε «κάθαρση» στην πυραμίδα του ΝΑΤΟ.

Αλήθεια, όσοι αντικατέστησαν την τέως ηγεσία του ΝΑΤΟ, μετά την «κάθαρση» στα ενδότερα της Συμμαχίας, δολοφονούν ...τιμιότερα τους Ιρακινούς, τους Αφγανούς και πριν τους Γιουγκοσλάβους;

3. Ουδέποτε μετεβλήθη ο χαρακτήρας της ΕΕ - όπως προέβλεπαν διάφοροι «φωστήρες» - λόγω της κατάρρευσης και της αποπομπής ολόκληρης της Κομισιόν που, επί προεδρίας Σαντέρ, αποδείχτηκε βουτηγμένη στα σκάνδαλα.

Μετά από εκείνη την «κάθαρση» εντός της ΕΕ, ουδέποτε έπαψε η Κομισιόν υπό τις νέες συνθέσεις της να επιβάλλει λιτότητα στους ευρωπαϊκούς λαούς, να μοιράζει τρισεκατομμύρια στους τραπεζίτες.

Επιπλέον, ουδέποτε οι επίτροποι της Κομισιόν σταμάτησαν να διορίζονται με βάση την προϋπηρεσία που έχουν σε πολυεθνικές ή να προστρέχουν σε αυτές, μετά την «ευδόκιμη» θητεία τους στην Κομισιόν. Οπως, για παράδειγμα, ο πρώην επίτροπος Πίτερ Σάδερλαντ, ο επίσης επίτροπος Μάριο Μόντι, ή το πρώην μέλος της ΕΚΤ Οτμαρ Ιζινγκ, όλοι τους σήμερα επιφανή στελέχη της «Goldman Sachs»...

4. Πίσω από την επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πλέον τι κρυβόταν:

Ενα πολιτικό σύστημα που αναπαρήχθη μέσω της «μιντιοκρατίας» και με την αμέριστη βοήθεια της «κεντροαριστεράς» των Πρόντι και Ντ' Αλέμα, υπηρετεί τον καπιταλισμό, φτάνοντας να κάνει τη διαφθορά έμβλημα του ίδιου του πρωθυπουργικού γραφείου του Μπερλουσκόνι και αξιοποιώντας μέχρι τους «μελανοχίτωνες» του Φίνι σε προβεβλημένες θέσεις.

5. Στη Γαλλία καμία «κάθαρση», ούτε καν η αυτοκτονία ενός πρώην πρωθυπουργού, του Μπερεγκοβουά, δεν εμπόδισε, αμέσως μετά, το σύστημα να λειτουργεί με τον Σιράκ στα Ηλύσια Πεδία - παρά τη «χρηστή» θητεία του στο Δήμο του Παρισιού - και σήμερα να έχει επικεφαλής τον Σαρκοζί και στυλοβάτη τον Λεπέν, σε μια Γαλλία των δέκα εκατομμυρίων αστέγων!

6. Η ατιμωτική αποχώρηση του Κολ από την πολιτική, λόγω της αποκάλυψης των σκανδαλωδών χρηματοδοτήσεων του κόμματός του από «μαύρα ταμεία», καθόλου δεν εμπόδισε το γερμανικό καπιταλισμό να «δουλεύει ρολόι», έχοντας πετάξει 16 εκατομμύρια του γερμανικού λαού στη φτώχεια και στην ανεργία.

Εν αντιθέσει, βέβαια, με τον Σρέντερ, που μετά την ευδόκιμη θητεία του ως καγκελάριου προσλήφθηκε από την «Γκάζπρομ» (τα ίδια και στην Αγγλία με τον προσληφθέντα πρώην πρωθυπουργό Μπλερ από την «JP Morgan»)...

Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από την εκάστοτε επιχείρηση «καθαρά χέρια» του καπιταλιστικού συστήματος.

Ναι, λοιπόν, στην αμείλικτη τιμωρία όσων έχουν βάλει «το δάχτυλο στο μέλι».

Αλλά είναι βέβαιο:

Ακόμα κι αν μερικούς τους «βγάλουν στη σέντρα»,

είτε πρόκειται για πολιτικά στελέχη, είτε για παρατρεχάμενους, είτε ακόμα και για επιχειρηματίες (αφού πλην εκείνων που τα παίρνουν υπάρχουν και εκείνοι που τα δίνουν...)

ο λαός δεν πρέπει να «παραμυθιαστεί».

Δεν πρέπει να αφεθεί να του κρύψουν το δάσος πίσω από το δέντρο.

Δεν πρέπει, δηλαδή, να θαμπωθεί από ένα προπέτασμα καπνού που θα στηθεί ώστε να μπορούν κηφήνες να καμώνονται ότι έχει «ικανοποιηθεί το περί κοινού δικαίου αίσθημα»

και έτσι, απερίσπαστοι, να συνεχίζουν

- άλλοτε «νόμιμα», άλλοτε «ηθικά» και πάντα καπιταλιστικά -

να σφετερίζονται τον πλούτο, που άλλοι τον παράγουν και άλλοι τον δημιουργούν.