Τα ευρω-«διλήμματά τους» δεν αξίζουν «φράγκο»

«Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»! Να η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με όρους οργουελιανής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.

Η τάξη των χορτάτων βλέπει ότι μάλλον «σφίξανε τα πράγματα» και μοιάζει να αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να πάρει τη «βαριοπούλα» για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την απάτη ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον».

Δεν υπάρχει τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός σταθμός, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή κολαούζος του δικομματισμού, δεν υπάρχει χαραμάδα εκφοράς δημόσιου λόγου που να μην έχει συντονιστεί με τη διακίνηση του παραπάνω δόγματος.

Και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», πρέπει να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:

«Η θα αποδεχτείς τις θυσίες, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε χανόμαστε»!

Το λοβοτομικό εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!), μέσα στη φτήνια και την αναξιότητά του, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κορυφαία αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα που έθρεψαν τις «Μεγάλες Ιδέες» - οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.

Να μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» της τάξης τους:

Γι' αυτούς το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες.

Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της, έχει αυξηθεί από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 κατά 15.000%!

Οχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Παπανδρέου, η Δαμανάκη, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης και το ευρω-σινάφι τους, το «μεγαλύτερο επίτευγμα» είναι ότι, πλέον, μετρούν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και ότι αποτιμούν την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ελλάδα, έχοντας για μονάδα μέτρησης μια... μεταμφίεση του μάρκου.

Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ είναι για την αστική τάξη - και μόνο για την αστική τάξη - μεγάλη κατάκτηση...

Αλλά σε ό,τι αφορά το λαό, δε χρειάζεται καν να μπούμε σε ουσιαστική ανάλυση για την ΕΕ, την ΟΝΕ, το Μάαστριχτ, το ευρώ κλπ., ώστε να αποδειχτεί τι είδους «σωτήρες» είναι αυτοί που συναπαρτίζουν τον εσμό των εκβιαστών του.

Ακούγοντάς τους να μιλούν για το ευρώ, φτάνει να ξύσει κανείς την επιφάνεια του «επιχειρήματός» τους για να διαπιστώσει πως «Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε».

Επενδύουν «απλά» σε ένα πράγμα:

Οτι η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, μόνο επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες - πες» της ακατάσχετης ευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».

Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένα τοτέμ όπου οι Ελληνες πρέπει να προσέρχονται για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ, δε μας απαντούν:

Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονται ποιον αφορά; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να πάρει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Αγιος» είναι το ευρώ;

Το εντός και εκτός των συνόρων «Επιτροπάτο» της ευρω-προπαγάνδας θα ήταν αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου, εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ - μάρκετ και στη λαική, για να πνιγεί μέσα στην ίδια του τη ρηχότητα.

Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο.

Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.

Ρωτάμε:

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης, ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Ελληνα, ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,
κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας της σε ομαλές συνθήκες,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών και ελλειμμάτων;

Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια:

Το ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία - πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων - σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!

Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την ΟΝΕ...

Αυτό είναι το ευρώ «τους».

Όπως ακριβώς ήταν η δραχμή, όπως ακριβώς ήταν οι αρχαίες μνες, ο οβολός και τα τάλαντα.

Τελικά, δηλαδή, το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες -
και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι.

Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.

Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πλουτοκράτες την υπεραξία που σφετερίζονται - και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες την υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης.

Το δίλημμα είναι:

Είτε ο εργαζόμενος λαός θα τους «σαρώσει», θα πετάξει από πάνω του τις βδέλλες και τα πολιτικά τους αθύρματα που δεν αξίζουν «δεκάρα τσακιστή», χωρίς να δώσει «φράγκο» στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία τους, είτε θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «πεντάρας».